พัทธ, พัทธ์ หมายถึง [พัดทะ, พัด] ก. ผูก, ติด, เนื่อง. (ป.).
[พัดทะ, พัด] ก. ผูก, ติด, เนื่อง. (ป.).
น. เขตที่สงฆ์กำหนดผูกขึ้นเพื่อใช้ทำสังฆกรรม มีขนาดพอจุภิกษุที่นั่งห่างกันคืบหนึ่ง ๆ ได้ไม่น้อยกว่า ๒๑ รูป.
น. จํานวนที่หักหรือริบเอาไว้เป็นภาคหลวง.
น. ค่าภาคหลวง.
น. เรียกลมที่พัดจากทิศตะวันตกเฉียงใต้ไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือในต้นฤดูฝนว่า ลมพัทธยา.
[พัดทฺระ] น. ต้นพุทรา. (ป., ส. พทร).
ว. เรียกจํานวน ๑๐ ร้อย. น. ตําแหน่งหัวหน้าทหารสมัยโบราณสูงกว่าหัวปาก, บรรดาศักดิ์ชั้นประทวนตํ่ากว่าหมื่น, ชื่อตําแหน่งหัวหน้านายเวรในกระทรวงมหาดไทยและกลาโหม, ยศทหารชั้นสัญญาบัตรรองจากนายพล.